Szukaj na tym blogu

28 listopada 2012

Hobbit i Rotoma



Dziś Wellington wygląda jak Cannes podczas festiwalu filmowego. Czerwone dywany, tłumy, kamery i flesze. Dziś wielki dzień dla Nowej Zelandii - światowa premiera Hobbit'a. Telewizja transmituje ten festyn od rana. Reportaże z planu, wywiady z różnymi członkami ekipy, pokazy kostiumów i rekwizytów. Znani prezenterzy ucharakteryzowani jako elfy i inne takie. Właśnie zakończyliśmy oglądanie sprawozdania w telewizji z przemówieniem premiera i ogólnym obściskiwaniem się przez ekipę. Gala na całego, ale tak po Kiwisku, na luzie, bez Amerykańskiej pompy.

Nie chcę ryzykować łamania praw autorskich więc załączę tylko link do strony lokalnej gazety, który pewnie przez chwilę będzie działał.

http://www.stuff.co.nz/dominion-post/culture/8010962/The-Hobbit-premiere-red-carpet-draws-1000s

Tolkienowska  trylogia (na razie) na prawdę zwróciła na Nową Zelandię uwagę całego świata . Podobno co czwarty turysta pojawiający się tutaj twierdzi, że jednym z głównych powodów zdecydowania się na wakacje w NZ były poprzednie trzy produkcje Petera Jacksona. Pewnie są trochę rozczarowani brakiem tych wszystkich wież i zamczysk Mordoru, ale jednak krajobrazy pojawiające się w filmach faktycznie są do znalezienia.

Juz od pewnego czasu wybieramy się zwiedzić Hobbiton - makietę miasteczka Hobbitów zbudowaną w przepięknej okolicy po drodze do Auckland. Poprzednie podejście (w powrotnej drodze z konferencji w Auckland) nie udało się, bo akurat lało. Za kilka dni jedziemy znów do Auckland, to może tym razem się uda, choć pewnie po dzisiejszej premierze będą tam tłumy.

W międzyczasie rozpoczęliśmy penetrowanie okolicznych jezior. Na pierwszy rzut poszło jezioro Okataina. Tam dokonaliśmy pierwszego wodowania naszej łódki, bo rampa jest tam w zacisznym miejscu, a dzień akurat był mocno wietrzny. Wszystko udało się znakomicie. Obmacaliśmy całą linię brzegową, sprawdziliśmy łódkę i przećwiczyliśmy proces wodowania i wyciągania. Poszło sprawnie.

Skipper wprawną ręką prowadzi wzdłuż wybrzeży Rotoma
W poprzedni weekend wybraliśmy się więc na jezioro Rotoma. Znowu trochę wiało, ale już tym razem pewni siebie zwodowaliśmy łajbę i przejrzeliśmy wszystkie kąty i plaże. Znaleźliśmy parę urokliwych miejsc. Rzuciliśy kotwicę i zrobiliśmy sobie wspaniały piknik, ale ogólnie i Okataina i Rotoma to przede wszystkim jeziora na ryby. Pstrągi osiągają tu po kilka kilogramów a węgorze są jak węże boa. No ale my na razie bez licencji na połów (trzeba ją wreszcie wykupić) więc skończyło się na oglądaniu i podziwianiu kormoranów, które lokalnie nazywają się shags.

w szerokokątnym obiektywie nasza łódka wygląda jak jakiś krążownik. Tak na prawdę jest całkiem malutka

Krążownik nie krążownik, kormoran nas ignoruje...

...a koledzy pilnują z góry
A Inka ma dach nad głową więc jej kormorany nie straszne.




19 listopada 2012

Wielkomiejskie atrakcje


Kiedy mieszka się w małym miasteczku to każdy wyjazd do metropolii jest atrakcją.
Słyszałem wiele narzekań na temat warszawskiego dworca Centralnego. Ja jednak go zawsze lubiłem – nie halę główną i oczywiście nie smród, ale oryginalną, ciemno-granatowo-szarą kolorystykę peronów i dość punktowe oświetlenie, dające wrażenie niemalże przytulności. Zupełnie inaczej niż na wszystkich dworcach na świecie, gdzie im większa i wyższa hala peronowa, tym lepiej. Jednak największym atutem Centralnego dla prowincjuszy przyjeżdżających z kierunków zachodnich jest to, że po zupełnie nieciekawym wjeździe przez przedmieścia i odstaniu swoich paru minut na perle PKP – Warszawie Zachodniej, nie widząc wiele (no bo się przecież pakujemy i pomagamy zdjąć walizkę uroczej pani), wysiadamy na tym zacisznym peronie, wyłazimy na górę, wychodzimy z hali i nagle stoją przed nami wieżowce i tętni wielkomiejski ruch. No oczywiście nie jest to Manhatan, ale na kimś, kto właśnie przyjechał z Koluszek, robi to wrażenie. Czyż nie?
Dla prowincjuszy przejeżdżających z Whakatane do Auckland efekt jest podobny, choć pozbawiony tego elementu zaskoczenia. Auckland, pomimo tylko 2,5 miliona mieszkańców, jest bardzo rozległe, bo większość dzielnic mieszkaniowych to dzielnice willowe. Od obrzeży do centrum jest około 40 kilometrów, więc można się pomału oswoić z faktem, że zielone wzgórza z pasącymi się krowami szybko ustępują miejsca coraz to gęstszej zabudowie.  


Dla nas największą atrakcją centrum Auckland jest przede wszystkim port. Oprócz sporej ilości łódek milionerskich (takich trzy piętrowych wychuchanych saloników, co nigdy z portu nie wypływają) stoją tu oryginalne łódki na których Kiwis odebrali Amerykanom America’s Cup. Poza tym jest trochę sympatycznych jachtów do wożenia turystów a dalej w marinach stoją właściwe łódki kolegów wodniaków – tysiące jednostek.
Panorama downtown z portu jachtowego
 
Na tych łódkach Kiwis wyrwali America's Cup Amerykanom, teraz ćwiczą na nich kadeci

Te łódki na pierwszym planie lubimy najbardziej

Przygotowanie do stawiania żagli (skrzydła) na katamaranie Emirates

W głównym porcie, w bazach – pozostałościach po rozgrywkach o Puchar Ameryki można zobaczyć jak się stawia żagle na katamaranie, na którym Kiwis chcą odebrać niedługo puchar Szwajcarom. W zeszłym tygodniu miałem lekką tremę przed wodowaniem naszej motoróweczki, bo to ani silnik nie sprawdzony, ani nie byłem pewien jak łatwo zejdzie mi ona z przyczepy do wody, czy Ineczka ją za sznurek utrzyma, i czy potem będzie ją łatwo z powrotem na przyczepę wciągnąć itd. (nota bene poszło bardzo gładko, silnik gra i buczy, łódka podrywa się do lotu bardzo sprawnie, wodowanie i wyciąganie łatwiutkie). Jak poobserwowaliśmy wodowanie i stawianie skrzydła na Emirates to już nam nic nie straszne. Dwa dźwigi i trzydziestu zawodników w pełnym rynsztunku, kaskach, rękawicach i kamizelkach. A potem wsiada na to załoga, w zasadzie w podobnym rynsztunku bo pływanie na tej łódce to w zasadzie już tylko walka ze śmiercią. Dla regatowców to może atrakcja ale ja tam wolę klasyczne żeglowanie.
Zamiast mordować się z jakimiś głupimi fałami łódka wyjeżdża z hangaru na stelażu, jeden dźwig stawia skrzydło a drugi wszysko to przestawia na wodę. Ot i całe wodowanie. Łatwizna. 
Auckland jest bardzo malowniczo położone na setkach pagórków (większość to stosunkowo świeże wulkany), pięknie zielonych i pełnych wspaniałej szaty roślinnej.
 
 
 
Nawet wróble wyglądają tu atrakcyjnie

Kosy też...

Na ulicach centrum widać przekrój społeczeństwa, które staje się coraz bardziej kolorowe. Poza białymi Kiwis, Maorysami i innymi wyspiarzami z Polinezji i Melanezji mnóstwo tu Chińczyków (w ciągu ostatnich 20 lat powstało tu już prawdziwe China Town z genialnymi knajpami z prawdziwą chińszczyzną, napisami po chińsku itd.), Malajów, Hindusów,przedstawicieli nacji Azji Mniejszej i Europy. Kocioł etniczny spory, ale rasowych czy religijnych waśni na razie nie widać. Wszystko wydaje się funkcjonować w pełnej harmoni, nawet na charakterystycznych dla Auckland przejściach dla pieszych, gdzie w pewnej chwili cały ruch samochodowy zostaje zatrzymany i piesi mogą przekraczać skrzyżowanie nawet diagonalnie.
typical "Kiwi bloke" i inni








To jeden z ulicznych bezdomnych - z charakterem
 
a ten taki zwykły, wschodnio-europejski

piesi przechodzą we wszystkich kierunkach
A my cóż, prowincjusze z Whakatane, jak już wybraliśmy się do Auckland to oczywiście do teatru. Zaliczyliśmy nieźle wystawiony „Little Shop of Horrors” (znamy każdą nutę na pamięć, bo sami wystawialiśmy to kiedyś w Honiarze). Nota bene w ten sposób wyrównaliśmy rekord ustanowiony kiedyś z GT zaliczenia dwóch spektakli teatralnych w jednym tygodniu, bo trzy dni wcześniej byliśmy na slapstickowej pantomimie Cindrella wystawianej przez naszą dzielną trupę teatralną w Whakatane (naprawdę niezłe). No i tak oto rozpoczęliśmy wreszcie życie kulturalne na antypodach. Na razie rozrywkowo ale tak przecież lubimy.

 

 

 

 

 

14 listopada 2012

Wilczki morskie


Pisałem już kiedyś, że nasz nadmorski magistrat tym sie różni od magistratów śródlądowych, że oprócz odpowiedzialności za drogi, kanalizacje i inne takie jest również odpowiedzialny za utrzymywanie naszego portu. I to właśnie mi się bardzo podoba. Jednym z naszych ważnych pracowników jest Harbour Superintendent czyli Zarządca Portu. Jak każdy zarządca portu jest on odpowiedzialny za utrzymywanie wszystkich urządzeń portowych, a przede wszystkim wszelkich znaków nawigacyjnych i kanału nawigacyjnego. Nasz zarządca nazywa się Peter, jest starym, dzielnym wilkiem morskim i zna w okolicy każdy kamień leżący na dnie oraz każdą rafę i skałę sterczącą nad powierzchnię wody. Tak więc ja, jako początkujący marynista w Whakatane, słucham go z nabożną uwagą i chłonę całym swoim jestestwem jego lokalne opowieści.

Po kilku nieudanych podejściach udało nam się wreszcie  zsynchronizować nasze kalendarze z Peterem i popłynęliśmy dziś rano na lekcję praktyczną poruszania się po lokalnych wodach. W zasadzie to całość zaaranżowana została przez Charis - moją asystentkę (bo to ona chciała koniecznie się przejechać) - tyle że Charis zaspała i na koniec popłynęliśmy tylko we czwórkę tzn Peter i Sandra (inna koleżanka z magistratu) oraz Inka i ja. O przepraszam, była nas piątka. Był jeszcze Sam, asystent Petera, który nie odstępuje go na krok. Sam jest profesjonalnym pilotem morskim i rowerowym, zajmuje z reguły najlepsze miejsce na łodzi i jest słodki.

Sam, the pilot dog


Poranna zbiórka załogi

Tak więc Peter pokazał nam wszystkie najbliższe portu ciekawostki, przejście przez główki, boczny kanał między skałami (dobry przy pewnym rodzaju zafalowania), zatoki gdzie można bezpiecznie się schronić, gdyby przejście przez główki było w sztormie niemożliwe itd. Popłynęliśmy także na Whale Island (do której dopłynęliśmy już kiedyś na katamaranie z Barry'm), gdzie Peter pokazał nam trochę jaskiń i temu podobnych atrakcji. No a przede wszystkim pogadaliśmy sobie z fokami, które na wyspie rządzą.

No czego tu? - pytam grzecznie
Przypływają tu jacyś tacy i spać nie można....

Nie przeszkadzać, my ty się właśnie tarmosimy....


Ten kudłaty niech też uważa...

No i teraz, jak przyjedziecie w końcu nas odwiedzić, to już będziemy wiedzieć jak odgrywać przed Wami stare wilki morskie.