Narodowa tożsamość i symbole

Najlepsze noworoczne życzenia dla wiernych czytelników. W pierwszych słowach po długim milczeniu donoszę, że czujemy się dobrze czego i wszystkim Wam życzymy.

Końcówka poprzedniego roku była bardzo pracowita i pełna różnych projektów, które nieco wybiły mnie z pisarskiego rytmu. Trzeba wziąć się za nadrabianie zaległości.

Nie wiem czy nasz premier jest takim jasnowidzem, ale fakt jest faktem, że na długo zanim ruszyła światowa fala obrony narodowej tożsamości spowodowana religijnym fanatyzmem różnych idiotów, wymyślił nasz miłościwie nam panujący już trzecią kadencję John Key, że musi przejść do historii Nowej Zelandii w sposób na prawdę spektakularny. Wykombinował mianowicie, że czas już zmienić najważniejszy symbol narodowy, czyli flagę państwową, która w dzisiejszych czasach jest już politycznie niepoprawna (Jej Królewska Mość ciągle niby nam panuje, ale my Kiwis chcemy być widziani jako niezależni), a jeszcze na dodatek strasznie jest podobna do flagi tego podrzędnego państwa, karnej kolonii dla więźniów Jej Królewskiej Mości, co to leży trochę od nas na zachód. Wkurzało go, jak mówił, że na różnych międzynarodowych konferencjach czy w ONZcie cały czas nasza flaga mylona jest z tą więzienną. 

Tutaj mały konkurs (bez googlowania proszę) - która flaga jest kiwiska, a która australijska?

Troszkę faktycznie podobne prawda? A jak wiatr nie wieje i zwisną na masztach jak nie powiem co, to tylko ten Union Jack widać i ni czorta rozróżnić się ich nie da. I ku obrazie Kiwisów, obcy mają ich za Australijczyków. Hańba!

No więc miał John Key trochę racji, ale żeby 25 milionów dolarów wyrzucać na referendum w sprawie zmiany flagi to jednak dla wielu była wielka przesada. Wszystkie sondaże wskazywały, że 80% społeczeństwa jest za nie zmienianiem starej, poczciwej i historycznej flagi. A pan premier swoje.  Uparł się i w parlamencie referendum przepchnął. I zrobił to bardzo sprytnie. Najpierw rozpisał narodowy konkurs na projekt nowej flagi. No i oczywiście, mimo, że wiekszość zmiany nie chciała to wszyscy pomału zaczęli oglądać i oceniać lawinę pomysłów jakie zaczęły napływać. Potem panel ekspertów (którego nikt nie krytykował - wyobrażacie sobie?) wybrał z tych wszystkich pomysłów pięć najlepszych i w listopadzie odbyło się pierwsze narodowe referendum, które z tych pięciu wybrało jedną ulubioną. Każdy obywatel dostał karteczkę z pięcioma flagami i miał podać jego preferowaną kolejność. O taką karteczkę:

No to oczywiście cały naród zaczął się podniecać, która lepsza i zapomnieli ludziska, ze przecież wcale żadnej zmiany nie chcieli.

A propos najwięcej głosów dostała pierwsza z lewej, a druga była pierwsza z prawej.

No a w marcu będzie referendum ostateczne gdzie wybór będzie  następujący:

Czyli ta nowa czy ta stara? I jak myślicie? Biorąc pod uwagę, że symbol srebrnej paproci na czarnym tle to symbol mistrzów świata w rugby czyli All Blacks i prawie każda koszulka jaką kupują turyści na deptaku w Auckland jest czarna, z paprotką i napisem New Zealand to czy John Key przejdzie do historii czy nie? Pieniądze na zakłady należy przesyłąć na moje konto nr..........

Oto jak się robi wodę z mózgu w sposób miły i profesjonalny. Maciarewicz ucz się. Więcej finezji trzeba....

Rugby

Jako, że nigdy nie byłem zagorzałym kibicem jakiegokolwiek sportu pewnie brak mi kwalifikacji do opisania zjawiska jakim jest rugby. W Nowej Zelandii jest to z pewnością sport numer jeden.  Jeśli się jest kimś takim jak ja, czyli nie wiele się z tego rozumie i nie można w sobie wykrzesić prawdziwego podniecenia podczas towarzyskich rozmów na ten temat to trzeba się raczej kryć i zmieniać szybko temat, bo tutaj rozmowy o rygby to jak rozmowy w Polsce o religii lub o polskim papieżu. Jeśli nie okaże się pełnej dewocji i zachwytu, to w zasadzie jest się na marginesie. Każda próba krytyki - to świętokradztwo.

To znaczy krytykować można do woli zawodników, sędziów, trenerów, ale idei i założeń tej wariackiej gry - nigdy.

Gra zresztą tutaj nazywana jest pieszczotliwie footie od pełnej nazwy football. Tak, tak w Polsce tak nazywamy piłkę nożną, ale tutaj miano to przysługuje rugby. Piłka nożna to soccer. I koniec dyskusji.

W Wielkiej Brytanii, gdzie rugby wymyślono na początku XIX wieku w kilku elitarnych szkołach mówi się, że "soccer  is gentlemen's game played by hooligans while rugby is hooligan's game played by gentlemen". Jest w tym sporo prawdy, ale jeśli gentleman nie ma co najmniej 90kg, najlepiej samych mięśni i łba ze stali to lepiej na boisko rugby niech nie wchodzi. Po obejrzeniu meczu rugby i kolizji jakie wszyscy co chwila zaliczają, pusty smiech ogarnia jak się widzi gwiazdy piłki nożnej wyjące z bólu i udające nieżywych, bo przeciwnik go dotknął lub potrącił. Sami  popatrzcie:

https://www.youtube.com/watch?v=_uCukG2ws7g

Wyobraźcie sobie któregokolwiek piłkarza nożnego po takiej kolizji. Leżałby i jęczał tak długo aż sędzia komuś wreszcie czerwona kartke pokaże. A potem nagle by ożył. W rugby jak leży i nie wstaje, to znaczy, że albo włąśnie stracił przytomność od wstrząsu mózgu, albo ma złamany kręgosłup. Jak ma tylko złamana rękę, nos, urwane ucho, pękniętą szczękę czy wybite zęby to sam schodzi. Jak ma złamana nogę to koledzy mu pomogą pokuśtykać na zdrowej do linii autu. Jedyne ochraniacze jakich się używa to ochraniacze na zęby. Wolno założyć miekką pilotkę na głowę lub przykleić uszy taśmą klejącą do głowy, żeby ograniczyć możliwość ich urwania. Tak, rugbyści to prawdziwi mężczyźni, a ich amerykańscy koledzy w swoich pięknych ochraniaczach, obcisłych rajtuzkach, maleńkich dupeczkach, kaskach i przyłbicach to mięczaki.

Nic dziwnego, że nowozeladzka drużyna narodowa zwana All Blacks jest aktualnym mistrzem świata. Oprócz kilku rosłych białych składa się w wiekszości z wielkich maorysów i polinezyjczyków, których warunki fizyczne są znakomite.

Gdy cztery lata temu zastanawialiśmy się nad powrotem do Nowej Zelandii, zdecydowliśmy, że najpierw wpadniemy tu na rekonesans. Był rok 2011 i od września do końca października odbywały się tutaj poprzednie mistrzostwa świata. Zdecydowaliśmy, że przyjedziemy dopiero w listopadzie, bo poza rugby nic byśmy nie zobaczyli. Cała Nowa Zelandia żyła mistrzostwami. Proporce All Blacks powiewały nad każdym domem.

Za dwa tygodnie rozpoczynają się w Anglii kolejne mistrzostwa świata. All Blacks dzisiaj wylatują, a reporterzy telewizji NZ właśnie dotarli do Londynu. W pierwszej relacji nie mogli się nadziwić, że w Londynie ani śladu wielkiej fety. Nikt nawet nie wie o mistrzostwach. Zgroza.

Przestarszymy ich haką.

https://www.youtube.com/watch?v=yiKFYTFJ_kw

Koniec zimowej hibernacji

Melduję posłusznie, że jeszcze żyję. Po prostu mi wena zamarzła. Zima w tym roku u nas długa i prawie, że mroźna. Przy nowozalandzkiej jakości izolacji cieplnej budynków jest to odpowiednik -20 stopni w Polsce mimo, że tak na prawdę najniższa zanotowana temperatura tej zimy w Whakatane była +2 stopnie. Jednak jak się wchodzi do biura, w którym w nocy ze względów p/poż wyłacza się ogrzewanie i w związku z tym temperatura tamże jest jakieś 12 stopni, to zanim się człowiek dogrzeje herbatką i grzejniczkiem elektrycznym to ze dwie godziny dygotania trzeba zaliczyć. Dziś już 9 września, a ocieplenia ciągle nie widać. Najsroższa zima od naszego powrotu. Trzeba się wynosić szybko w te tropiki. Całe szczęście, że Kićka na kolanach grzeje, a i w nocy pod kołdrą mruczy.

Cała przyroda czeka na wiosnę. Niedawno na plaży w Ohope napotkaliśmy pana fokę, który też doszedł do wniosku, że woda zimna i mokra. Wlazł na wydmę, na słoneczko i grzał się fucząc na nas, żeby mu nie przeszkadzać.

Malowanie Nardine też czeka cierpliwie na ocieplenie, bo mimo najleszych chęci prace malarskie w tej temperaturze i związanym z nią zawilgoceniem są raczej niemożliwe.

W tej sytuacji trzeba sie ratować gorącą strawą, więc do łask wróciły kołduny. Do klejenia nie mam zdrowia, ale odkryłem najnowszy patent, który na prawdę przyspiesza robotę. Polecam.

Na taki patent kładziemy placek ciasta. Paluszkiem robimy wgniecenia. Wrzucamy w nie nadzienie. Potem kładziemy drugi placek i wałkujemy tak długo aż się pierożki skleją i rozdzielą. Potem odwracamy i pyk - spadają na stolnicę. A ze stolnicy na tacki, do zamrażalnika i voila... poniżej. Pyszności.