Stachanowcy

 Młodzieży wyjaśnię pokrótce  że stachanowiec to taki człowiek, który napuszczony przez korporację święcie wierzy, że jak da z siebie wszystko, to wszystkim będzie lepiej. W stalinowskich czasach odpowiednikiem korporacji była tzwn władza ludowa budująca socjalizm, czyli głównie partyjni notable. Aleksiej Stachanow to był zupełnie porządny górnik spod Doniecka, który uwierzył, że jak z siebie wypruje żyły i odwali robotę za dziesięciu to wszystkim będzie lepiej i do socjalizmu dojdziemy w trimiga. Takich jak on (a było ich całkiem sporo) nazywano stachanowcami. Jak się to ściganie z wydajnością poźniej skończyło to wiadomo. Dzisiaj jeszcze tylko w Korei Północnej funkcjonują odpowiednicy stachanowców. Choć czy aby na pewno? A ci młodzi prawnicy i finansiści przyjmowanie stadami co roku do wielkiej czwórki i zasuwający po nocach? No ale oni myślą, że zostaną dzięki temu partnerami. Kilku z nich zostaje i dalej doją następnych. Ciekawe....

No a my jesteśmy stachanowcami na własne życzenie. A właściwie z przymusu, bo chaszcze w ogródku zaczęły wyglądać i rozprzestrzeniać się jak tryfidy (konkursik: a co to takiego?). No i trzeba było to wszystko trzebić. Ogródek mamy taki raczej narciarski (45 stopni stoku) a  ulica na górze. Chaszcze więc trzeba albo wyciągać pod tę górkę (wszystkiego najlepszego) albo przerabiać je na tzwn pelet w rozdrobniarce.  I tak to wygląda.

Wieszak na ubrania

Jedni mają Golden Gate, inni Most Grunwaldzki, jeszcze inni Most Poniatowskiego a my w Auckland mamy Harbour Bridge z powodu kształtu zwany tutaj pieszczotliwie "the coat hanger" czyli wieszak na ubrania. Zbudowany w latach 50-tych jako cztero pasmowy, w latach 70-tych poszerzony został o kolejne cztery pasy i dzielnie służy Auckland jako jedyna przeprawa przez zatokę. 

W zeszłym tygodniu, wraz z grupą innych dzielnych inżynierów, zrzeszonych w Institute of Public Works Engineering Australasia poleźliśmy sobie te kupe żelastwa pooglądać z bliska. 

Przy okazji udało się zrobić parę zdjęć, których inaczej zrobić się nie da, bo na mośćie oczywiście nie wolno się zatrzymywać. A już szczególnie na szczycie przęsła.

Coś dla dzieci...i nie tylko czyli pomnik dla Hairy Maclary i jego przyjaciół

Wszyscy przechodzimy okresy znajomości kultowych pozycji literatury i sztuki dziecięcej. Najpierw kiedy odkrywamy je sami, jako kilkuletnie smarkacze. Potem, kiedy w rodzicielskim zachwycie czytamy i oglądamy je razem ze swoimi pociechami. Kiedy nasze bachory pojawiły się na świecie naszym ulubionym autorem był Dr Seuss. Może dlatego, że jego angielskie rymowanki były takie proste i rytmiczne, ale również dlatego, że pełno w nich było takich "dorosłych" skojarzeń i dowcipów. Dzieci pewnie to inaczej odbierały, ale nam się je czytało dobrze.

W tym samym okresie lat osiemdziesiątych pojawiły się książeczki o podobnym charakterze napisane i ilustrowane przez nowozelandzką autorkę Lynley Dodd. Wtedy nie zwróciliśmy na nie uwagi, a teraz Lynley Dodd to już Dame Lynley, a jej seria książeczek  jest bardzo znana w angielskojęzycznym świecie.

Dame Lynley - bardzo oddana sprawie psiara i kociara - głównymi bohaterami uczyniła właśnie zwierzaki. A oto jak je sama przedstawia:

"Schnitzel von Krumm
with a very low tum, (jamnik)
Bitzer Maloney
all skinny and bony, (chart)
Muffin McClay
like a bundle of hay, (owczarek staroangielski)
Bottomley Potts
covered in spots, (dalmatyńczyk)
Hercules Morse
as big as a horse (mastif)

and Hairy Maclary
from Donaldson's Dairy" (włochaty kundelek na cienkich nóżkach)

Są tam jeszcze dwa koty:

Scareface Claw

the toughest tom in town

oraz

Slinki Malinki

who was blacker than black

Uzupełnieniem tej czeredy jest maleńka żółta kaczuszka

pittery pattery

Zachary Quack

No to teraz, jak już znacie imiona głównych bohaterów możecie sobie ich wszystkich obejrzeć na nadmorskim deptaku w Tauranga, gdzie niedawno, z wielką pompą otwarto taki niby ich pomnik. 

Scareface Claw rządzi na słupie a Slinki Malinki kombinuje z boku

Hairy Maclary próbuje przemówić mu do rozumu

Schnitzel von Krumm

Bottomley Potts

Blitzer Maloney

Muffin McClay

a Zachary Quack próbuje obudzić Herculesa

a dzieciaki mają frajdę...