Zabawy ludowe

Przybyszom z Europy Nowa Zelandia  kojarzy się z czymś pomiędzy Stanami i Wielką Brytanią. Nam, kiedy przybyliśmy tu po raz pierwszy, kojarzyła się bardziej ze Stanami z dwóch powodów. Po pierwsze na Wyspach Brytyjskich nigdy przedtem nie byliśmy, a po drugie w latach 60-tych i 70-tych naoglądaliśmy się sporo westernów (a tak nawiasem mówiąc zauważyliście, że dzisiejsze młode pokolenie nie bardzo wie co to są westerny?).

Nowozelandzkie małe miasteczka i niewielkie, dzielnicowe centra handlowe kojarzyły nam się z miasteczkami z westernów. Proste, z reguły przecinające się prostopadle uliczki, zabudowane  parterowymi, no najwyżej piętrowymi budynkami mieszczącymi sklepy, banki, saloony i inne takie. Wzdłuż chodników, nad każdym sklepem daszki - werandy by chronić klientów od słońca i deszczu. Tylko kowboi w kapeluszach było brak.

Simon i Sheila też stwierdzili, że wygląda to wszystko z lekka amerykańsko. No tak, mówiąc to byli tu dopiero trzeci dzień i jeszcze nie poznali zbyt wielu Kiwis, a to właśnie ludzie stanowią o tym, że jest tu bardziej brytyjsko (na Południowej Wyspie bardziej szkocko a na Północnej bardziej angielsko) niż amerykańsko. Zwyczaje i styl życia są dużo bardziej brytyjskie niż amerykańskie. Nowozelandczycy bardzo hardo stawiali się niegdyś Wujkowi Samowi i nawet spowodowali, że wojskowy pakt ANZUS w praktyce przestał działać, bo nie chciano w tym kraju gościć okrętów z napędem atomowym i bronią atomową na pokładzie.

Nowa Zelandia jest członkiem Wspólnoty Brytyjskiej i głową państwa jest tutaj Królowa Brytyjska (tak, tak my również jesteśmy wiernymi poddanymi Her Majesty - nigdy nie przypuszczałem, że kiedyś będę miał nawet swoją królową). Obchodzimy więc hucznie urodziny Królowej, puszczamy sztuczne ognie na Guy Fawkes Day itd. Natomiast amerykański Halloween przeszedł tutaj prawie niezauważalnie. Na wszelki wypadek zakupiłem trochę słodyczy, żeby częstować nimi dzieciaki łażące po domach w celu "Treat or Trick", co już nawet w Polsce się pomału przyjmuje, a tutaj pies z kulawą nogą do drzwi nie zapukał. Cukierki do dziś leżą w szufladzie. Ciekaw jestem, jak będą wyglądały Walentynki.

Tak więc jest raczej brytyjsko, ale jednak Nowa Zelandia stoi farmerami, którzy potęgą są i basta. No a jak farmerzy, to byki i konie, czyli rodeo. Jest kilka miejsc, gdzie takie zabawy są rozgrywane i jednym z nich jest Opotiki, ta mała mieścinka na wschód od nas. Taka impreza odbywa się raz do roku, a na rodeo nigdy nie byliśmy. Przywdzialiśmy zatem odpowiednie stroje, na wszelki wypadek wsadziliśmy na dach rowery (gdyby okazało się, że nas to nie bawi) i dwa dni po Świętach wyruszyliśmy do Opotiki.

No a tam impreza na całego. Cowboys and cowgirls. Byki z tymi, no.... rogami (nie, w zasadzie bez rogów, żeby nikogo nie ranić). Konie piękne, jeźdźcy z lasso i trzeba przyznać jeżdżący po kowbojsku, ale bardzo wprawni. Obejrzeliśmy trzy, czy cztery dyscypliny (ujeżdżanie byka, ujeżdżanie konia bez siodła, ujeżdżanie konia w siodle oraz konny przejazd na czas dziewcząt) i trochę nawet było ciekawie. Komentator przez mikrofon przeplatał reklamy firm sponsorskich z opisywaniem tego co się właśnie komu stało lub nie. Pan DJ przeplatał Johnny'ego Casha'a, Macarenę, Dolly Parton, Gangnam Style i jeszcze parę innych. Publika na trybunach odbywała piknik. Byki udawały skaczące króliki. Konie też. Ale najbardziej podobały nam się Matylda i Daisy, dwie poczciwe krowy, które pośpiesznie wyprowadzano z zagrody by uspokoić byka, który właśnie zrzucił swojego jeźdźca i miast wrócić do bramki to hasał po arenie nie dając się zagonić jeźdźcom. Matylda i Daisy spokojnie wychodziły, robiły sexy oczy i byk grzecznie za nimi wracał do zagrody. Kobieta jednak faktycznie łagodzi obyczaje.....

stan nieważkości....

... i lądowanie miękkie, podsiębierne, zasięrzutne

próbował jechać po damsku?

sztuka polega na tym aby utrzymać się na wierzgającym byku 8 sekund a potem .... byk bierze odwet

złaź..... mówię po dobroci...

no widzisz lebiego, a teraz kopnę cię w tyłek

najpierw naucz się jeździć a potem próbuj dosiadać rumaka... zarżał koń

co oni w tym wszystkim widzą? jestem głodna....

dwa hotdogi i frytki już w drodze

dziewczyny przynajmniej umiały jeździć

dookoła beczki i gazu do następnej

czekaj, chwilę, w którą stronę okrążamy tę beczke?

 Wytrzymaliśmy do lunchu a potem wyruszyliśmy na wycieczkę rowerową. Opotiki District Council skończył niedawno budowę trasy rowerowej, która tak prawdę mówiąc jest dla prawdziwych "górali" czyli rowerów górskich. Trasa ta nazywa się Motu Trails ( www.themotutrails.co.nz ). My na naszych podrasowanych spacerówkach pewnie byśmy całej trasie rady nie dali, ale zaliczyliśmy pierwsze 9 km tzwn Dune Trail. Na więcej, po rodeo, i tak nie było czasu, ale już wiemy, że niedługo wybierzemy się na całą trasę .

szczerze mówiąc najwygodniej (bo płasko) jest jechać plażą, tyle, że łańcuch tej soli i piachu za bardzo nie kocha 

nawiasem mówiąc te tłumy na plaży, w środku sezonu są wkurzające....

I takie oto ludowe rozrywki zafundowaliśmy sobie tuż przed Sylwestrem.

A u nas śnieg

 

U nas na Święta mamy śnieg kolorowy. Ulice powoli pokrywają się czerwonymi kwiatami pohutukawy. To jest to drzewo zwane Christmas tree, które zakwita na Święta.
 
Jednak najpiękniejszy śnieg leci z jacarandy. To są drzewa sprowadzone tu z Centralnej Ameryki, które są bajecznie piękne. Oceńcie sami.

Pierwsi goście z Europy

Tak więc nagroda dla pierwszych gości z Europy została odebrana przez Simona i Sheilę. Nikomu nie udało się ich wyprzedzić i zgodnie z zapowiedziami zameldowali się u nas w tym tygodniu.

Zrobili nam swoim przyjazdem sporo frajdy i choć jeszcze na sporym jetlagu dojechali do nas zgodnie z planem na trzeci dzień po wylądowaniu w Auckland. Pokazaliśmy im co się dało, na wyprawę morską nie wybraliśmy się, bo akurat zaczynało u nas wiać resztkami cyklonu Evan, co parę dni temu przeleciał się po Samoa i Fidżi. Wykorzystaliśmy więc okazję i pojechaliśmy z nimi nad Jezioro Tarawera i pod wodospad na rzece Tarawera. A poza tym popijaliśmy co się da i gadaliśmy jak najęci. Czekamy na następnych, miłych gości.

No a teraz, za parę dni Święta. Niestety wygląda na to, że będzie lało i nici z wielkich wypraw. Evan po spustoszeniu paru wysp na północy pruje właśnie prawie prosto na nas. Wypełnia się i traci moc, ale parę dni wiatrów i deszczu mamy murowane. Oby tylko nie przesadził, bo nie tylko, że nici z wypraw to jeszcze trzeba będzie wracać do roboty i walczyć z powodzią. Ech ten los inżyniera.

Ale co tam, ptaszki śpiewają, po ogrodzie łażą bażanty, choinka się świeci, muzyczka gra i nawet jak trzeba będzie przywdziać gumiaki i jechać ustawiać koparki to też będzie fajnie. Poranek pierwszego dnia Świąt pewnie spędzimy na Skype (bo to w Europie wtedy akurat Wigilia) a potem musimy zdecydować gdzie idziemy, bo mamy dwa zaproszenia do znajomych. Chciałoby się i do jednych i do drugich, ale raczej się nie da. Może jednak te koparki?

A Wam drodzy czytelnicy życzymy radosnych Świąt a przed Nowym Rokiem mam nadzieję jeszcze coś napiszemy.