Już jesień jest niestety, deszcz chlupie chlup, chlup, chlup....

.... no wreszcie! Trzy i pół miesiąca deszczu nie było. Wszystko wyschło na pył. Goście na Wielkanoc przyjechali oglądać piękną, zieloną Nową Zelandię, a tu zamiast zielonych pagórków szara, wypalona pustynia. Szkielety padniętego bydła walają się po polach, pijani z rozpaczy farmerzy leżą i rzężą po rowach, no dramat. Jak zwykle koloryzuję nieco, ale naprawdę takiej suszy jaka dopadła nas tego lata nawet najstarsi Maorysi nie pamiętali.

No ale już po suszy. Polało ostatnio całkiem nieźle. Rzeka trochę wezbrała. Podałem przez radio, że już wolno sobie ogródki podlewać. (Ale ja jestem wredny! Wolno podlewać - tylko po co,  jak i tak deszcz pada.)

U nas, w Whakatane jednak wcale tak bardzo nie pada, by my jesteśmy w końcu "Sunshine Capital of New Zealand". Ciągle ciepło, ale wreszcie wilgotno, jesień....no to co? No wiadomo - grzyby! Grzybów w Nowej Zelandii nikt nie zbiera, więc jak tylko już zaczną rosnąć to wcale nie trzeba cichcem, o świcie, tylko kulturalnie, po południu, na pół godzinki i cały bagażnik pełen. Problem tylko taki, że prawdziwki to tylko na Południowej Wyspie. Na Północnej podobno gdzieś rosną rydze, ale jeszcze na nie nie wpadliśmy. W sosnowych lasach najwięcej maślaków, trochę jakichś takich podgrzybkowatych, czasem, w gęstszych chaszczach trafi się kania,  a pod brzozami i osikami trochę kozaków.

No to wybraliśmy się dziś po raz pierwszy na grzyby. Zbieranie było takie jak to zwykle, czyli w zasadzie z samochodu. Nie wiem jak inni grzybiarze to widzą, ale moje doświadczenia z Polski są takie, że grzybów zawsze najwięcej jest przy drogach. Im głębiej w las - tym mniej. Czyli najlepiej jechać wolniutko samochodem i zatrzymywać się jak się coś  pojawi. Wyskakujemy na chwilę, przelatujemy 50 metrów w te i na zad i dalej. Dziś nic poza maślakami nie było, ale tych maślaków mieliśmy w pół godziny pół bagażnika.

A z grzybami jest tak jak z rybami. Po frajdzie zbierania następuje żmudny i długi proces obróbki. Oto i fotoreportaż.

Najbardziej malownicze są zawsze muchomory

Maślaki z okien samochodu też wyglądają nieźle

 

Jest ich mnóstwo i odwrotnie niż w Polsce im większe, tym zdrowsze i jędrniejsze

Po prostu siada się w trawie i obrabia całe poletka układając grzyby na kupki do zabrania do samochodu

W ciągu godziny mamy o wiele za dużo

... a po powrocie trzeba to wszystko obrobić

... duszone grzybki na dziś

Trzy słoiczki zamarynowane, reszta wypełniona tymi duszonymi....

 

Trzeba było tylko podziwiać muchomory. Na cholerę nam były te maślaki?

Miasteczko z blachy falistej

W Nowej Zelandii brak zabytków. Najstarszy kamienny dom ma zaledwie 200 lat. Najbardziej monumentalne rzeczy w tym kraju nie są zrobione przez człowieka tylko są dziełem natury. To one stanowią o atrakcyjności tego kraju. Np. Tane Mahuta, najstarsze ciągle rosnące drzewo kauri. Jego wiek szacowany jest na gdzieś między 1250 a 2500 lat. Dopóki się go nie zetnie nie ma jak policzyć słoi,  ale ponieważ są zachowane przekroje podobnych drzew ścinanych jeszcze do lat 60-tych ubiegłego stulecia można ze średnicy pnia (prawie 5 metrów) wywnioskować ile tych słoi może tam być. Szkoda, że takich drzew zachowało się niewiele, bo na prawdę robią wrażenie.

Inka z Samanthą pod Tane Mahuta, czyli Władcą Lasu

No to czym się mają chwalić biedni Nowozelandczycy? W Polsce, prawie w każdej wsi stoi jakiś tam kościół, co to przynajmniej czasy Napoleona pamięta, a często i Kazimierza. Jak kiedyś próbowałem wytłumaczyć młodemu Australijczykowi, że Kościół Mariacki wybudowano w XIV w a i przedtem jakiś drewniany tam stał, to biedak rachował w głowie długo, a potem wszystko mu się pokiełbasiło. 700 lat to straszna kupa czasu. To pewnie jeszcze dinozaury po świecie biegały?

A tak będąc przy temacie kościołów to muszę pomarudzić. Przed wyjazdem do NZ, wiedząc, że od czasu do czasu dobrze jest mieć prezent dla kogoś, kto Polski nie zna, postanowiliśmy zabrać ze sobą parę albumów fotograficznych o Polsce. Chodziło o to, by znaleźć album, który nie jest stricte przyrodniczy (takich jest już sporo i na prawdę niezłych) tylko taki co pokazuje trochę zwyczajnego kraju, ludzi, architektury itd. Po przeczesaniu księgarni warszawskich, jak zwykle okazało się, że w takich albumach 40-60% zdjęć to zdjęcia kościołów. Z zewnątrz, wewnątrz, od tyłu, od przodu, z dewotkami, bez dewotek, z organami, bez organów. Ja rozumiem, że to zawsze były prominentne budowle, ale przecież jest jeszcze trochę innych starych i nowych budowli w Polsce. Przeciętny mieszkaniec anglosaskiego świata po obejrzeniu dziewiątego renesansowego ołtarza i barokowego zdobienia traci zainteresowanie.  Za komuny takie albumy miały jeszcze hutników przy piecach i uśmiechniętą młodzież przed trybuną pochodu pierwszomajowego. Kochani fotograficy już nie musicie być politycznie poprawni.

Wracajmy do Nowozelandczyków, którzy chcieliby się czymś pochwalić. Niestety nie mają takich ślicznych barokowych budowli, więc kombinują po swojemu. Przy głównej trasie z Auckland do Wellington jest miasteczko zwane Tirau. Mieścina maleńka, jakieś tam centrum rolnicze, ale głównie żyjąca z tego, że kiedyś był to popas dla dyliżansów, a dziś dla utrudzonych kierowców. Kasy z tego nigdy wielkiej nie było więc architektura oparta była głównie na blasze falistej. No i mieszkańcy doszli do wniosku, że taka blacha może stać się symbolem ich miasteczka. Z biegiem lat przybywało różnych przybytków, a dzisiaj przy głównej ulicy, prawie każdy sklep czy knajpa ma przynajmniej szyld z blachy falistej. Śliczne to to nie jest, ale jednak kolejna ciekawostka.

Główna ulica Tirau. Pies i owca mieszczą centrum handlowe i knajpy

Każdy szyld z blachy

Szkoła też nie ustępuje

Pasterz przed kościołem też w stylu

Warsztat samochodowy

A poza tym, jak większość miasteczek postojowych, sporo tu sklepów z antykami, rzemiosłem i rękodziełem. Te antyki też takie na miarę Nowej Zelandii, ale proszę mi się tu nie nabijać.

Hobbiton

Kiedy Peter Jackson miał lat 18 rozczytywał się, jak większość wtedy, w Tolkienie. Zdarzyło mu się czytać Władcę Pierścieni w pociągu (jeszcze wtedy regularnie jeździły) z Wellington do Auckland. Czytając spoglądał niekiedy przez okno i co chwilę widział dramatycznie zmieniające się krajobrazy. Wymyślił wtedy, że musi koniecznie sfilmować Tolkienowe szaleństwa i Nowa Zelandia stanowić może naturalną scenerię do tego przedsięwzięcia. Po 20 latach zrealizował swój plan, a rezultaty pewnie widzieliście.

Prawdziwi fani pamiętają, że akcja filmu Władca Pierścieni rozpoczyna się w Hobbiton, centralnym miejscu The Shire. Do sfilmowania około 10 minut filmu wybudowano niedaleko miejscowości Matamata plan filmowy, który dzisiaj można zwiedzać. Cały Hobbiton jest zresztą nadal używany do kolejnych produkcji i niedawno, gdy kręcono Hobbita, został pięknie rozbudowany i powiększony.

Śmieszne jest to, że farmerska rodzina, na której terenie zbudowano Hobbiton nie miała pojęcia o Tolkienie. Całe przedsięwzięcie  - mimo, że olbrzymie - było na początku trzymane w niezłej tajemnicy. Dopiero, gdy Władca Pierścieni wszedł na ekrany, mieszkańcy rejonu Matamata i okolic rozpoznali gdzie ten plan filmowy był zbudowany po pojawiającym się na filmie charakterystycznym  kształcie pasma górskiego Kaimai.

Na tym planie wszystko jest naturalne oprócz tego dębu, na górce, po lewej, który rośnie bezpośrednio nad wejściem do domu Bilbo Bagginsa.  Jest on całkowicie sztuczny, a do każdej nowej produkcji dostaje zestaw nowych liści, które ekipa ręcznie maluje i przyczepia. To drzewko kosztuje 2 miliony dolarów. Szaleństwo, no ale Peter Jackson chciał mieć wszystko dokładnie tak jak Tolkien opisał... 

Dziś Hobbiton zwiedza się trochę jak studia filmowe Hollywood. Zabierają ludzi autobusem, dowożą na obrzeża wioski, a potem już piechotką, z przewodnikiem można połazić po wszystkich znanych z filmu miejscach.

Wejście do domu Bilbo Bagginsa w normalnej skali do filmowania wejścia Bilbo. Jest jeszcze drugie takie samo tylko o połowę mniejsze, którędy wchodził Gandalf i musiał się nieźle schylać

Domki Hobbitów zbudowane zostały w dwóch skalach. Większe tak, by Hobbity na ich tle wyglądały właściwie i mniejsze, aby Gandalf na ich tle wyglądał jak olbrzym. W środku właściwie nic nie ma. Miejsca tylko tyle, żeby dało się wejść i zniknąć za drzwiami. Wszystkie wnętrza filmowane były w studiach w Wellington.

Ogrody są ciągle wspaniale utrzymywane i całość wygląda bardzo malowniczo. Niedawno oddano do użytku gospodę pod Zielonym Smokiem, która serwuje darmowe piwo, specjalnie warzone dla turystów.

Green Dragon Inn

Przez ten mostek, w pierwszych scenach filmu, wjeżdżają na dwukółce Gandalf z Frodo

Przed knajpą jeszcze trochę pozostałości po imprezie urodzinowej Bilbo Bagginsa

Wnętrze knajpy zrobione bardzo porządnie, nie żadna hollywoodzka tektura tylko najlepsze, nowozelandzkie materiały

Nad barem tytułowy Green Dragon

a na ścianie obok "oryginalna" mapa of The Shire

Przewodnik opowiada sporo ciekawostek i anegdot na temat tego co działo się na planie podczas sesji zdjęciowych, a po wizycie, w domu, natychmiast uruchomiliśmy DVD z Władcą Pierścieni by zweryfikować plan z filmem.

No faktycznie, po pomacaniu wszystkiego osobiście Hobbiton filmowy ogląda się innym okiem.