Koniec zimowej hibernacji

Melduję posłusznie, że jeszcze żyję. Po prostu mi wena zamarzła. Zima w tym roku u nas długa i prawie, że mroźna. Przy nowozalandzkiej jakości izolacji cieplnej budynków jest to odpowiednik -20 stopni w Polsce mimo, że tak na prawdę najniższa zanotowana temperatura tej zimy w Whakatane była +2 stopnie. Jednak jak się wchodzi do biura, w którym w nocy ze względów p/poż wyłacza się ogrzewanie i w związku z tym temperatura tamże jest jakieś 12 stopni, to zanim się człowiek dogrzeje herbatką i grzejniczkiem elektrycznym to ze dwie godziny dygotania trzeba zaliczyć. Dziś już 9 września, a ocieplenia ciągle nie widać. Najsroższa zima od naszego powrotu. Trzeba się wynosić szybko w te tropiki. Całe szczęście, że Kićka na kolanach grzeje, a i w nocy pod kołdrą mruczy.

Cała przyroda czeka na wiosnę. Niedawno na plaży w Ohope napotkaliśmy pana fokę, który też doszedł do wniosku, że woda zimna i mokra. Wlazł na wydmę, na słoneczko i grzał się fucząc na nas, żeby mu nie przeszkadzać.

Malowanie Nardine też czeka cierpliwie na ocieplenie, bo mimo najleszych chęci prace malarskie w tej temperaturze i związanym z nią zawilgoceniem są raczej niemożliwe.

W tej sytuacji trzeba sie ratować gorącą strawą, więc do łask wróciły kołduny. Do klejenia nie mam zdrowia, ale odkryłem najnowszy patent, który na prawdę przyspiesza robotę. Polecam.

Na taki patent kładziemy placek ciasta. Paluszkiem robimy wgniecenia. Wrzucamy w nie nadzienie. Potem kładziemy drugi placek i wałkujemy tak długo aż się pierożki skleją i rozdzielą. Potem odwracamy i pyk - spadają na stolnicę. A ze stolnicy na tacki, do zamrażalnika i voila... poniżej. Pyszności.