Jazz po polsku

Kolejny komputer wyzionął ducha. Nie wiem jak to jest, że to badziewie zawsze wysiada kiedy jest najbardziej potrzebne. Wróciliśmy do domu pełni zapału do pisania i tworzenia dalej czegoś ciekawego na tym blogu, a tu klops. Główna maszyna, na której są wszystkie zabawki fotograficzno-filmowe nawet się włączyć nie chce. Podobno motherboard szlag trafił. Zamorduję.

No cóż jakoś trzeba sobie radzić. Poczciwy laptop musi wystarczyć.

Tak więc donosimy o kolejnym polskim akcencie w NZ. Pojawił się mianowicie u nas, wraz ze swą uroczą żoną Hanią, Artur Dutkiewcz. Dla niewtajemniczonych http://www.arturdutkiewicz.pl/ .

Dla mnie, nie do końca spełnionego muzyka, była to ogromna frajda móc Artura poznać i posłuchać na żywo podczas kameralnego koncertu w Galerii Sztuki w Tauranga. Koncert był charytatywny, dla polskiej szkoły prowadzonej przez Magdę, którą kiedyś przedstawiałem Wam przy okazji odsłaniania Chopinowskiej tablicy pamiątkowej.

Koncert odbywał się w oprawie wystawy polskiego plakatu

Artur wyjasniał publiczności niuanse polskiej muzyki

no i grał aż zapierało dech w piersiach

Magda z dzieciakami dziękowała za pomoc dla szkoły

No i cóż mogę powiedzieć? Nie usiądę do pianina  teraz pewnie przez rok, bo co dotknę klawiszy to mi będzie wstyd. Artur pokazał klasę. Zagrał swoje ostatnie mazurki i parę niemenowskich standardów. Dla nas, polonusów, czujących te polskie brzmienia była to uczta. I tyle. Dla nowozelandczyków pokaz wirtuozerii.

W pierwszej części koncertu Artur miał tzwn przedskoczków w postaci dziewczęcej grupy jazzowej z jednego z liceów w Tauranga. Młodziutkie dziewczyny zaczęły grać razem dopiero w grudniu, ale naprawdę grały bardzo przyzwoicie.

No i takie mamy tu atrakcje...;-)