Życie w drodze

Od czasu zakupu Nardine w zasadzie w każdy weekend jeździmy do Auckland. Z reguły na jeden dzień. To znaczy wyjazd rano i powrót wieczorem. 300km w tym kraju jest do przejechania w 3,5 godziny (trzymając się mniej więcej przepisów), więc spędzamy co najmniej siedem godzin w samochodzie. Cała droga jest mniej więcej klasy polskich Dróg Wojewódzkich, ale spowolnień, ze względu na przejazdy przez obszary zabudowane, jest po drodze w zasadzie tylko cztery, stąd taka dobra średnia. Taki już charakter tego kraju.

Jadąc sobie ostatnio, z jak zwykle kimającą u mego boku Ineczką, zastanawiałem się o czym by tutaj napisać następny wpis. Nardine jest już w końcu w zasadzie gotowa do drogi, ale teraz znowu nie mamy czasu na jej przyprowadzenie. Jeszcze ze dwa tygodnie potrwa zanim będziemy się mogli do tego przymierzyć. O Inki nowej pracy za wcześnie jeszcze pisać. No więc o czym?

Poznając już powoli każdy zakręt na naszej 300 kilometrowej trasie i rozpoznając charakterystyczne zachowania lokalnych kierowców doszedłem do wniosku, że zaryzykuję temat przyziemny i kontrowersyjny (bo z natury rzeczy subiektywny), a mianowicie uroki prowadzenia samochodu w Nowej Zelandii. Temat to trudny, bo nieomal intymny. Samochód i jego wnętrze to część naszego bardzo prywatnego życia. Zamknięci w tej niewielkiej klatce mamy poczucie, że świat, tam po drugiej stronie jest trochę jak film. Chętnie wydajemy o nim recenzje, ale sami nie uważamy się za jego część. To jesteśmy my i bardzo bezosobowi oni - inni kierowcy, których recenzujemy tak chętnie. Porecenzujmy więc subiektywnie jak to jest na drodze w Nowej Zelandii.

No więc zasadnicza różnica polega na tym, że jeździ się tu lewą stroną, ale zasada udzielania pierwszeństwa temu z prawej jest taka sama jak w Polsce. Czyli trochę niby nielogicznie, ale da się wytrzymać, bo jak ognia unika się tutaj skrzyżowań równorzędnych (w imię dobrej zasady "po co komplikować sprawy jak można dwoma trójkątami rozwiązać cały problem").

Pierwsze kuriozum to takie, że limity dozwolonych prędkości są takie same dla zwykłych dróg jak i tzwn austostrad (które nota bene z trudem mieściłyby się w kategorii naszych dróg ekspresowych). Czyli na obu typach, w polu 100km/h, a poza tym wg znaków. Zasada jest taka, że po znaku ograniczenia prędkości obowiązuje on aż do jego odwołania we wszystkich kierunkach (czyli po skręcie w inną drogę również). Tak to działa i nie trzeba za każdym skrzyżowaniem stawiać nowego znaku. Spora oszczędność.

Kierowcy są oczywiście dużo spokojniejsi niż w Polsce (tak do granic dupowatości) i tak jak w Polsce nie potrafią jeździć płynnie po rondach (mimo, że mają je tutaj dużo dłużej niż Polacy u siebie). Tak jak na całym świecie, tak i tutaj kierowcy dzielą się na tych, którzy lubią prowadzić ( tzn myślą i jeżdżą przewidywalnie i przewidująco, uważając na innych) i na tych, dla których prowadzenie to albo niechciany przymus i niewygoda, nie warta zastanowienia czynność fizjologiczna, albo wręcz po prostu nieustanna walka ze strachem i zmęczeniem. Na tych trzeba zawsze uważać, bo w ich rękach samochód staje się zagrażającą innym kupą żelastwa. Są oczywiście jeszcze kozacy i wariaci, ale ci według mnie są mniej groźni, szczególnie jeśli się im w porę ustąpi miejsca zamiast się z nimi ścigać. Oni zwykle koncentrują się na prowadzeniu i przez to, że jeżdżą szybko, zwykle lepiej panują nad samochodem  w trudnych sytuacjach (no bo bez przerwy je kreują) niż ci powolni.

Podobnie jak na Wyspach Brytyjskich, bardzo powoli przyjmuje się tutaj używanie świateł w dzień. Nawet w deszcz i we mgle nigdy nie można być pewnym, że z ciemności czy ściany deszczu nie wyłoni się powolutku, bardzo ostrożny i bezwypadkowy kierowca w absolutnie zaciemnionym samochodzie. Podobnie jak w Polsce większość tych ostrożnych kierowców mknie w nocy z przepisową prędkością 100km/h na światłach mijania. Hamując tylko ostro przed każdym wyłaniającym się nagle zakrętem, który zawsze ich zaskakuje. Przypomina mi to moją podróż z kolegą, który poza zwyczajem ciągłego "masowania" pedału gazu, był bardzo zajęty rozmową i prowadząc na światłach mijania co chwilę ostro hamował - a to bo zakręt, a to bo znak, a to bo sobie przypominał, ze właśnie chciał coś ważnego powiedzieć. Oparty rękami o deskę kokpitu zapytałem czy nie byłoby lepiej, gdyby sobie poświecił długimi. "Wiesz, ja i tak dalej nie widzę" odparł rozbrajająco, złorzecząc facetowi, który właśnie ze złością, po wariacku go wyprzedzał, zmęczony tym ciągłym hamowaniem bez powodu.

Ponieważ sporo tu zwierząt hodowlanych na polach, nierzadko udaje im się przedrzeć przez płoty i wyjść sobie na drogę. Co chwilę więc ktoś kończy swoje i krowie życie, bo przecież widząc 30m przed sobą i mknąc przepisowo 100km/h raczej nie ma szans się  w porę zatrzymać. A głupia krowa jest z reguły czarna i bez odblasków. Tak, ciągła zmiana świateł jednak przecież wymaga wysiłku no i refleksu. Szczególnie, że zza zakrętu co chwile wyjeżdża inny koleś, też na światłach mijania, których przecież z dala nie widać. Tak jak w Polsce, do większości kierowców nie dociera tutaj, że jazda w nocy mogłaby być bezpieczniejsza niż jazda w dzień, gdyby tylko używali właściwie świateł. Tylko w nocy można przecież zauważyć samochód za ślepym zakrętem lub po drugiej stronie górki - ale tylko wtedy gdy ma on zapalone długie światła.

No cóż, ponieważ większość kierowców to jednak nie ci, którzy lubią prowadzić, więc tak jak i wszędzie na świecie, zakłada się, że wszyscy to bezmyślne barany i ofermy. Aby ograniczyć więc skutki wypadków drogowych zmusza się wszystkich by jeździli wolniej. Wypadki i tak będą powodować (może nawet częściej, bo będą przysypiać albo się wkurzać), ale przynajmniej ofiar śmiertelnych będzie mniej. Policja więc, tak jak w Polsce, ściga głównie za prędkość i większość radiowozów wyposażona jest w radary i kamery, które namierzają we wszystkich kierunkach. Jest również na drogach sporo nieoznakowanych radiowozów z takim sprzętem. Najłatwiej jest dać się namierzyć przez radiowóz nadjeżdżający z przeciwka, szczególnie w nocy. Z reguły zdąży on jeszcze machnąć ci lizakiem, czy błysnąć kogutem, a jak się nie zatrzymasz po dobroci to zawróci i dogoni.

W związku z tym w zasadzie wszyscy przestrzegają owych 100 km/h czy innych ograniczeń w miastach, bo i tolerancja policjantów jest niewielka (max 4km/h).  A jak już cię zatrzymają to nie ma dyskusji. Nie ma co też próbować numerów z banknotem w prawie jazdy, bo kończy się to natychmiastowym aresztowaniem. Za przekroczenie prędkości  o 30 km ponad limit traci się prawo jazdy na co najmniej dwa miesiące.


Pozytywne jest to, że większość kierowców jeździ "pod limit" więc praktycznie średnie prędkości są całkiem wysokie i ruch jest płynny. Bardzo rzadko pojawia się, jakże częsta zmora polskich dróg, czyli odpowiednik malucha lub skody 1000MB z kierowcą w kapeluszu, który za punkt honoru uważa jazdę ok 65 km/h blokując wszystko i kolekcjonując wielokilometrowy łańcuszek.

Tutaj od czasu do czasu też zdarzają się "kolekcjonerzy" za którymi formuje się łańcuszek, ale to sprawa raczej rzadka. Najgorsi są ci, co jadą tak 10 km poniżej limitu, bo wtedy inni nie mają szans ich wyprzedzić bez przekraczania dozwolonej prędkości lub 3 km pustej i prostej drogi.

No i tak to mniej więcej tu wygląda. W sumie stosunkowo nieźle i bezstresowo. Wyprawa do Auckland i z powrotem w ciągu jednego dnia jest odpowiednikiem trasy Warszawa Wrocław Warszawa. Poziom adrenaliny i zmęczenia jest nieporównywalny.

A jeśli chodzi o sprzęt to oczywiście najwięcej na drodze japończyków i koreańczyków uważanych tu raczej za chłam, oraz Holdenów (czyli australijskiej odmiany Opla). Marki europejskie, nawet  te na F ( patrz: "nie kupować samochodów na F czyli Fordów, Fiatów i francuskich")  są uważane za luksus i szpan, i są odpowiednio droższe. No taki dziwny kraj. Natomiast interesująca jest duża ilość wszelakiej maści klasyków, hot-rodów, zabytków. Biorąc pod uwagę, że to koniec świata i maleńki kraj to ilość pięknie odrestaurowanych lub stuningowanych pojazdów jest imponująca.